معرّفی مناقب عبداللطیف، اثری تقریبی در قرن دهم هجری
چکیده
مناقب‌نگاری ائمه در عهد صفویه را می‌توان مـهم‌ترین رویکرد مورخان این عصر در توجه به تاریخ صدر اسلام دانست؛ چرا که پادشـاهان صفوی مشروعیت خود را از امـامت اهل‌بیت داشتند و نه خلافت خلفا.بنابراین مورخان برخلاف قدمای خود به‌جای نظریه خلافت به نظریه امامت و ولایت تمایل یافتند.این نوع مناقب‌نگاری را می‌توان دنباله مناقب‌نگاریهای صوفیان سنی و شیعه در عصر پیـش از صفویه دانست که مفهوم«شیعه اثنی عشریه» از مفاهیم اصلی و کلیدی در این آثار بود. مناقب عبداللطیف دقیقا در راستای چنین اندیشه‌ای تألیف یافت. عبداللطیف از عدد ۱۲ در بیان مراحل آفرینش و از نور محمدی و اهل‌بیت عصمت و طهارت به عنوان سرمنشأ خلقت بهره برده است.به نظر می‌رسد که این اثر،اثری حکومتی و البته در عین حال عوام‌پسندانه باشد که به ذکر اشعار فراوان در بیان مناسبتهای گـوناگون زینت یافته است.
کلیدواژه‌ها
مناقب‌نگاری، شیعه اثنی عشریه، صفویه، مناقب عبد اللطیف.
مطالعات تقریبی مذاهب اسلامی » بهار ۱۳۹۲ – شماره ۳۱
معرّفی مناقب عبداللطیف، اثری تقریبی در قرن دهم هجری
مطالب مرتبط
مناقب‌نگاری ائمه(ع) نزد فریقین