مناقبنگاری ائمه(ع) نزد فریقین
چکیده
در این کار مطالعاتی به بررسی آثار نوشته شده در زمینهی حیات اهل‌بیت و ذکر مناقب آنها در دو جریان فکری و مذهبی غالب جهان اسلام، یعنی شیعه و سنی، پرداخته شده است. محور اصلی مورد مطالعهی ما دورهی صفویه میباشد، که از این شیوهی تاریخنگاری برای کسب مشروعیت در میان مردم بهره برد. ریشههای این جریان مناقبنگاری را میتوان در قرن نهم در شهر هرات پی گرفت، شهری که خاستگاه تاریخنگاری عصر صفوی محسوب میشود. تاریخنگاری ائمه را درواقع، به-عنوان حلقهی اتصالی در میان دو تفکر سنی و شیعی قبل و بعد از صفویه با محوریت سنیهای دوازدهامامی میتوان در نظر گرفت که موجب جلب توجه مناقب نگاران عصر صفوی به ترجمهی آثاری همچون کشفالغمه شد؛ اثری که به وفور از منابع اهل سنت بهره برده است. همین جریان حمایتی دولتی سرانجام، زمینه را برای خلق بزرگترین اثر روایی شیعی، یعنی بحارالأنوار فراهم نمود.
کلیدواژگان
مناقبنگاری، صفویه، سنیان دوازدهامامی، کشفالغمه، بحارالأنوار
مناقبنگاری ائمه(ع) نزد فریقین (با تکیه بر کتب مناقب قرون دهم و یازدهم هجری)
مطالب مرتبط
معرّفی مناقب عبداللطیف، اثری تقریبی در قرن دهم هجری