محمدرضا محمدی [1] 
[2] 
[3]، عباس احمدوند [4] [5] [6]، عبدالله فرهی [7] [8]
چکیده
دین مسیحیت شش قرن پیش از اسلام با رسالت حضرت عیسی۷ در سرزمین فلسطین پدید آمد و به مرور مسیحیان در جزیرهالعرب نیز پراکنده شدند. با ظهور اسلام بهعنوان آخرین دین ابراهیمی در حجاز، با توجّه به پیشینه توحیدی مسیحیت و تماسهای ناگزیر مسلمانان با مسیحیان، مواجهه و گفتوگو از مسیحیت و پیروان آن در قرآن کریم امری ناگزیر نمود. پیامبر اسلام۶ نیز در طول دوران بعثت بر اساس تعالیم قرآن کریم و انگاره برخاسته از آیات مربوط به مسیحیت و مسیحیان به مواجهه با آنان پرداخت و در نوع ارتباط با مسیحیان به اقتضای زمان و مکان، تدابیری از گفتوگو تا برخورد همچون هجرت به حبشه، گفتوگوهای گروهی و فردی با مسیحیان، ارتباطگیری با حاکمان مسیحی از طریق نامهنگاری، پیماننامه صلح با قبایل مسیحی و یا برخورد نظامی با آنان را برگزید. این تدابیر در چارچوب انگاره ارائه شده در قرآن کریم بودهاست. در این مقاله با روش زمینهشناسی تاریخی و با بهرهمندی از رویکرد تاریخانگاره تلاش شدهاست تا با توجّه به تعاملات، گفتوگوها و برخوردهای مذکور، به خوانش رسول خدا۶ از مسیحیت و مسیحیان و انگاره شکل یافته سیره نبوی نسبت به مسیحیت و مسیحیان دست یافت.
منبع